ΧΡΗΣΤΟΣ ΕΜΒΟΛΙΑΔΗΣ: Ο απλός στρατιώτης με τα δύο παράσημα

Έχει συνδέσει το όνομα του με τις δύο κορυφαίες στιγμές στην ιστορία του Πανιωνίου. Την κατάκτηση των δύο κυπέλλων Ελλάδος το 1979 και το 1998, το πρώτο σαν παίκτης και το δεύτερο σαν προπονητής των «κυανέρυθρων». Δύο πραγματικά μεγάλες επιτυχίες, δύο χρυσά παράσημα, για τον «απλό στρατιώτη του Πανιωνίου», Χρήστο Εμβολιάδη, όπως ο ίδιος αποκαλούσε τον εαυτό του, όποτε τα τελευταία χρόνια του ζητήθηκε απ’ τις εκάστοτε διοικήσεις ν’ αναλάβει ως υπηρεσιακός προπονητής την τεχνική ηγεσία της αγαπημένης του ομάδας. Άλλωστε και σαν παίκτης, μαζί με τον κολλητό του, τον αδελφό του, Δημήτρη Μαυρίκη, ήταν απ’ το σχεδόν ταυτόχρονο (με ένα χρόνο διαφορά) ξεκίνημα τους στην ομάδα, μέχρι την στιγμή που έκλεισαν μαζί την ποδοσφαιρική τους καριέρα το 1987, οι απλοί στρατιώτες των «κυανέρυθρων». Τα… γαλόνια, (κοινώς μεγάλη μεταγραφή, χρήματα, δόξα, κλήση στην Εθνική ομάδα) τα πήραν άλλοι κι αυτό φάνηκε στην πορεία των χρόνων, τα… παράσημα όμως, και μάλιστα εις διπλούν, αυτοί τα κέρδισαν. Και μαζί ένα ακόμη, μεγαλύτερο, την παντοτινή αγάπη του κόσμου του Πανιωνίου.

ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΚΗ ΚΑΡΙΕΡΑ…

Ο Χρήστος Εμβολιάδης, έρχεται στον Πανιώνιο σε ηλικία 19 ετών, (γεννήθηκε στις 12/6/54) το καλοκαίρι του 1973, απ’ την Θεσσαλονίκη με μεταγραφή απ’ τον ΠΑΟ Διοικητηρίου. Αγωνίζεται ως χαφ, κι απ’ την πρώτη κιόλας χρονιά καταφέρνει να κερδίσει θέση βασικού αν και στην μεσαία γραμμη του Πανιωνίου υπάρχουν πραγματικά μεγάλα ονόματα. Το ντεμπούτο του με την «κυανέρυθρη» φανέλα πραματοποιείται στις 16/12/73 στην Νέα Σμύρνη, όπου με αντίπαλο το Αιγάλεω μπαίνει ως αλλαγή και η ομάδα κερδίζει με 1-0. Ενα χρόνο νωρίτερα στην Νέα Σμύρνη είχε έρθει ο Δημήτρης Μαυρίκης και οι δύο τους στην πορεία των ετών έγιναν κάτι παραπάνω από φίλοι, αδέλφια πραγματικά. Οι «Διόσκουροι» του Πανιωνίου, όπως εύστοχα τους αποκαλούσαν. Τα επόμενα χρόνια, ο Εμβολιάδης από καθαρός μέσος θα εξελιχθεί σε αμυντικό χαφ, θα παίξει πολλές φορές και ως στόπερ, κι ακόμη περισσότερες θα γίνει ο άνθρωπος των ειδικών αποστολών αυτός που θα αναλάβει να εξουδετερώσει τον επικίνδυνο παίκτη του αντιπάλου. Θα σταματήσει το ποδόσφαιρο το καλοκαίρι του 1987, μαζί με τον Μαυρίκη, και θα τιμηθούν απ’ τον Πανιώνιο στις 12 Σεπτεμβρίου του 1987 στο ημίχρονο του αγώνα με τον ΠΑΟΚ στην Νέα Σμύρνη (1-1), για την πολύχρονη προσφορά τους στην ομάδα. Ο Εμβολιάδης σε 14 χρόνια καριέρας σαν παίκτης, «μέτρησε» 329 συμμετοχές και 10 γκολ με τον Πανιώνιο στην Α’ Εθνική, την κατάκτηση του κυπέλλου στις 9 Ιουνίου του 1979 απέναντι στην ΑΕΚ, αλλά και τέσσερις συμμετοχές στο κύπελλο Κυπελούχων στους αγώνες με την Ολλανδική Τβέντε (τεράστια πρόκριση) και την Σουηδική Γκετεμποργκ (αποκλεισμός από ατυχία).

ΣΑΝ ΠΡΟΠΟΝΗΤΗΣ…

Ο Χρήστος Εμβολιάδης, ανέλαβε σε τρείς διαφορετικές χρονικές στιγμές την τεχνική ηγεσία του Πανιωνίου, πάντα ως υπηρεσιακός προπονητής (ο απλός στρατιώτης που λέγαμε…) και παραδόξως και οι τρεις φορές έχουν μείνει στην ιστορία.
Το ντεμπούτο του στον «κυανέρυθρο» πάγκο πραγματοποιήθηκε στις 18/2/1996, στον αλήστου μνήμης αγώνα Πανιωνίου-Παναθηναϊκού 1-3, με τα διαιτητικά εγκληματα του Γιώργου Σπανέα να συζητούνται ακόμη και σήμερα.
Η δεύτερη επιστροφή του γίνεται στις 15/11/1997, μετά την παραίτηση του αείμνηστου Γιάννη Κυράστα. Κερδίζει τον ΟΦΗ με 3-0 στην Νέα Σμύρνη, ωστόσο η μεγάλη επιτυχία έρχεται μέσα στο 1998, όταν οδηγεί τον Πανιώνιο στον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδος στις 29 Απριλίου και το κατακτά απένταντι στον Παναθηναϊκο, για δεύτερη φορά.
Η τρίτη και τελευταία επιστροφή του στον πάγκο της ομάδας γίνεται πράξη στις 12/4/2000 αντί του Μάκη Κατσαβάκη, και οδηγεί τον Πανιώνιο μια ανάσα απ’ την Ευρώπη, η οποία χάνεται στα μπαράζ με τον Άρη και τον Ηρακλή.
Τα τελευταία χρόνια ασχολείται με τα τμήματα υποδομής της ομάδας με σκοπό να βοηθήσει στην ανάδειξη των μελλοντικών «κυανέρυθρων» αστεριών, κυρίως όμως να διδάξει ήθος και αθλητική άμιλα στα νέα παιδιά.

ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ…

«Αισθάνομαι πολύ τυχερός που συνέδεσα το όνομα μου με τις δύο κορυφαίες σττιγμές του Πανιωνίου, την κατάκτηση των δύο κυπέλλων.
Σίγουρα ο τίτλος του 1979 απέναντι στην ΑΕΚ ήταν πιο γλυκός, αφού ήταν ο πρώτος για τον Πανιώνιο. Αντιμετωπίζαμε μια ομάδα που είχε ήδη αναδειχθεί πρωταθλήτρια, οι περισσότεροι παίκτες της ήταν διεθνείς και βρέθηκε από πολύ νωρίς μπροστά στο σκορ, με 1-0. Στο ημίχρονο ο προπονητής μας, Πάνος Μάρκοβιτς, αφού έβαλε ως αλλαγή τον Μωραϊτέλη μας είπε, «τώρα βγείτε και δείξτε ποιοι είστε». Καταφέραμε όχι μόνο να γυρίσουμε το ματς, αλλά να φθάσουμε στο θριαμβευτικό 3-1 με γκολ των Αναστόπουλου, Λίμα και Παθιακάκη. Προσωπικά είχα κάνει πολύ καλό παιχνίδι παίζοντας μαν του μαν τον Ντούσαν Μπάγεβιτς, που ήταν απ’ τα μεγάλα ατού της ΑΕΚ», θυμάται ο Εμβολιάδης για το πρώτο κύπελλο και αμέσως περνάει 19 χρόνια μετά.
«Στον δεύτερο τελικό, το 1998 απέναντι στον Παναθηναϊκό, λειτούργησα περισσότερο σαν φίλος παρά σαν προπονητής, με τους παίκτες. Όλη η ομάδα, άλλωστε, είμασταν σαν μια οικογένεια. Συνήθως οι ομιλίες στα αποδυτήρια για την αναλυση του αντιπάλου κρατούσαν μισή ώρα και παραπάνω. Πριν τον τελικό τους μίλησα μονο πέντε λεπτά για να μην τους αγχώσω. Τους είπα ότι πέρα από δύο παίκτες, όπως ο Βαζέχα, κι ο Γεωργιάδης, δεν έχουμε να φοβηθούμε κάποιο άλλο παίκτη, αρκεί να παίξουμε ελεύθερα δίνοντας το καλύτερο που μπορούμε. Μαζί με τον Μαυρίκη τους είπαμε να μπουν στο γήπεδο και να χαρούν την βραδιά του τελικού που μπορεί να είναι μοναδική στην ζωή τους και την καριέρα τους. Ότι δεν έχουμε να χάσουμε τίποτε αν ηττηθούμε, αλλά αν κερδίσουμε θα μείνουν στην ιστορία».
Αναμφίβολα πέρα απ’ τους δύο τελικούς, στην μνήμη του υπάρχουν ανεξίτηλα χαραγμένοι και οι δύο αγώνες μπαράζ παραμονής στην Α’ Εθνικη με τον Μακεδονικό και τον ΠΑΣ Γιάννινα.
«Τα δύο μπαράζ σίγουρα έχουν μείνει ανεξίτηλα στην μνήμη μου. Μαζί με τον Μαυρίκη, όντας οι παλιότεροι παίκτες στην ομάδα, αισθανόμασταν ότι όλο το βάρος να κρατήσουμε τον Πανιώνιο πέφτει στις πλάτες μας. Κάθε χρόνο έρχονταν αρκετοί νέοι παίκτες στον σύλλογο κι εμείς «τραβάγαμε το κουπί» μέχρι να προσαρμοστούν. Σίγουρα η οικογενειακή ατμόσφαιρα που υπηρχε στα αποδυτήρια βοηθούσε στο δέσιμο της ομάδας. Οπωσδήποτε για μένα και τον Δημήτρη, ήταν μεγάλη ανακούφιση που στα χρόνια τα δικά μας ο Πανιώνιος δεν ντροπιάστηκε με υποβιβασμό στην Β’ Εθνική…»